Move on

Een nieuwe week, een nieuw verslag. Morgen zal een moeilijke dag zijn: dan is het zowel 1 maand geleden dat we (op papier dan) getrouwd zijn, als 1 maand geleden dat ik vertrok uit Ethiopië als 4 maanden geleden dat hij hier vertrok. Alsof dat niet genoeg is, is het ook nog eens een vrije dag, dus weinig afleiding.
Sinds mijn bezoek valt het ons beiden heel veel zwaarder om in deze situatie te leven. Voor mij om te weten dat hij dagelijks gevaar loopt, ergens constant wachten op het bericht dat hij herkend is en opgepakt, maar daar zo min mogelijk bij stilstaan omdat dat idee gewoon te zwaar is. Voor hem om daar te zijn en weinig mogelijkheden te hebben, deels om niet op te vallen en deels omdat er gewoon geen mogelijkheden zijn. Puur wachten tot er iets gebeurt.
Het moeilijke voor mij is dat bijna alles op mij neerkomt, omdat hij daar niets kan. Niet alleen hangt onze financiële zekerheid van mij af (ik betaal onderdak en eten voor ons beiden), maar ook moet ik het meeste organiseren rond de procedures die we in gang gezet hebben, waarin hij alleen maar af en toe iets kan overnemen. Daarnaast weet ik welke mogelijkheden er zijn en ben ik degene die vrij kan reizen en vrij ben om te doen en te laten wat ik maar wil. Dat besef drukt soms heel zwaar, omdat dat meteen met zich meevoert dat het slagen van deze hele procedure grotendeels van mij afhangt. Het zijn grote verwachtingen, en regelmatig voelt het voor mij niet alsof ik genoeg energie heb om dat allemaal te kunnen doen, omdat zoveel energie verloren gaat in het gemis. Van de week vroeg iemand me nog hoe het nou was om getrouwd te zijn. Wel, vanaf het moment dat we officieel trouwden tot nu, een maand later, hebben we een uur of 4 samen doorgebracht. Een start van een huwelijk dat ik niemand gun.

Helaas merk ik dat op mijn werk ook duidelijk. Na 2 of 3 lastige klanten op een dag kan ik het nauwelijks opbrengen om de 4e ook nog rustig uit te leggen waarom zijn rekening zo hoog is en waarom dat toch fair is. Regelmatig ben ik erg afwezig, omdat mijn hoofd gewoon heel ergens anders zit. Dat zijn dan ook de momenten waarop, zoals ik eerder wel eens schreef, taal ineens een stuk lastiger is. Gelukkig valt dit mijn collega's niet op, hooguit dat ze soms merken dat ik beschrijf dat er een patiënt met een oogprobleem komt terwijl het om een oorprobleem ging oid.

Wat de situatie iets makkelijker maakt, is dat we inmiddels een aantal knopen hebben doorgehakt. Na lang aandringen hebben we eindelijk te horen gekregen dat ze onze aanvraag om hem naar Noorwegen te krijgen zeker niet gaan behandelen voor 2015. Tot en met vorige week hielden ze vol dat ze hier niets over konden zeggen en kregen we alleen algemene informatie, dus we zijn blij eindelijk duidelijkheid te hebben. Helaas bleek dat dit niet alleen voor Noorwegen geldt, maar voor vrijwel heel Europa. Daarmee zijn ons plan B en C en nog veel meer ook afgevallen. Gelukkig hadden we nog genoeg extra mogelijkheden over. En degene die het hoogst op ons lijstje staat van alle overgebleven plannen is nu in gang gezet.
Dat betekent dat ik actief aan het solliciteren ben geslagen (alweer) en dat ik eind juli zal verhuizen (alweer), ja, zelfs emigreren (alweer). Nog ongeveer 2,5 maand dus om allerlei dingen hier af te sluiten en daar op te starten. Om alle praktische zaken rondom bijvoorbeeld de verhuizing zelf te regelen. Om te bedenken wat ik mee zal nemen en wat ik doe met alles dat ik niet meeneem. Uiteindelijk zal ik uit Noorwegen vertrekken met ongeveer net zoveel als ik hier binnengebracht heb, namelijk wat er in 1 auto past.
Om een mooie cliffhanger hier aan het eind van deze blog te creëren laat ik het hierbij voor vandaag. Later schrijf ik meer over waar we dan heengaan en dergelijke.