Practical joke

Afgelopen week werd ik me erg bewust van een omslag op mijn werk. Een van mijn collega's had de hele week vrij, zodat wij overbleven met een 60% assistent, een assistent die bijna haar opleiding af heeft en een die net begonnen is met de opleiding. En mijzelf. Ineens stond ik dus redelijk bovenin de pikorde, wat extra duidelijk maakte wat ik de afgelopen maand meer begon te merken. Namelijk dat de meeste roest inmiddels van mijn kennis en vaardigheden afgesleten is. Het is heerlijk om te merken dat je je collega's dingen kunt leren. Waar het in het begin wel eens op een practical joke leek voor mijzelf, om daar de dierenartsassistente uit te hangen terwijl ik me daar niet 100% klaar voor voelde, voelt het nu meer alsof ik op mijn plek ben. Hoewel ik tegelijk, elke keer dat ik interessante cursussen voor de dierenartsen langs zie komen, sterk de aandrang voel om mezelf op te geven...

Maar dat gevoel geeft ik veel meer ontspannen ben op mijn werk. Bovendien hadden we afgelopen week maar weinig lastige klanten, juist een heel aantal positieve dingen.
Zo was er een dame met een aantal honden en katten die allemaal aan overgewicht lijden (de dame niet). Zij komt regelmatig langs om voer te kopen of raad te vragen en dergelijke. Een hele aardige dame. Ik heb in februari een uitgebreid gesprek met haar gehad over haar honden. Die gingen namelijk eindelijk de goede kant op qua gewicht, en zij wilde graag weten wat ze kon doen om ze verder te laten afslanken, en wat ze zou moeten doen. Eigenlijk was het een verhaal dat 1 van de meest voorkomende redenen van het falen van een dieet bij dieren met overgewicht aankaartte. Namelijk dat men zich niet aan het dieet houdt, want het is zo zielig voor het dier dat het zo weinig eten krijgt, en hij verdient toch een extraatje af en toe. En ja, extraatjes zijn prima, maar dan moet dat van zijn dagelijkse voerportie afgetrokken worden. In elk geval, deze dame was zelf overtuigd van de vervelende gevolgen van overgewicht en van de noodzakelijkheid van een dieet voor haar dieren. Ze deed dan ook erg haar best. Maar haar familie werkte haar tegen, want die stopten haar dieren vol met extraatjes en resten van hun eigen maaltijden. Zij had meerdere malen geprobeerd om hen uit te leggen dat dit slecht was voor de dieren, maar ze kon niet tot hen doordringen. Ze vroeg mij om raad. Ik heb haar toen een aantal foldertjes meegegeven over overgewicht, maar dat is natuurlijk algemene informatie, dus ik had niet het idee dat dat echt zou helpen. Daarom had ik daarnaast ook een A4-tje geschreven met raad van de dierenkliniek, waarop ik kort aankaartte wat de gevolgen zijn van overgewicht, waarom het dus belangrijk is om op het gewicht te letten. Vervolgens schreef ik over haar honden, dat deze ver boven hun ideaalgewicht lagen (met huidige gewicht en ideaalgewicht), en een strenge aanmaning om het dieet te houden. Daarbij heb ik redelijk sterke taal gebruikt (ik vertelde de eigenaar er wel bij dat ik het iets aangedikt had, voordat zij nachtmerries zou gaan krijgen over haar dieren, zij deed tenslotte haar best). Afgelopen week sprak ik haar weer over 1 van haar dieren, en toen herkende ze mij als degene die deze papieren had geschreven. En ze was vreselijk dankbaar, want het had heel erg geholpen. Ze hingen bij haar op de koelkast, en de hele familie was geschrokken en deed nu meer hun best.

En zo was er een andere dame die regelmatig komt. Zij is Duitse en woont hier al meerdere jaren. Haar buurvrouw is 1 van de Nederlanders die regelmatig op de kliniek komt en geen Noors spreekt. Zijzelf spreekt wel Noors. Gister was zij samen met haar echtgenoot, want de kat had gevochten en had een aantal bijtwonden. De echtgenoot leek een wat norse man, zoals veel mannen niet echt overtuigd dat het nou nodig was om met een kat naar de dierenarts te gaan. En ok, als ik eerlijk ben was het met deze kat ook niet echt noodzakelijk, als je zelf een beetje handig bent en wat af weet van biologie/medicijnen/wonden. Maar het is altijd vervelend als zo'n klant de deur uitgaat terwijl je voelt dat ze de rekening eigenlijk te hoog vinden. Dat komt altijd op ons assistenten neer, want wij zijn degenen die vertellen hoeveel ze moeten betalen, hoewel wij niet degenen zijn die de prijs bepalen. In elk geval vroeg ik of hij het bonnetje wilde, waarop hij zei dat ze die sparen, en wanneer het totaalbedrag over een bepaald bedrag zou komen, dan... (waarbij hij een veelbetekenend gebaar over zijn keel maakte). Ik vroeg vervolgens of hij nou over de kat of over ons sprak. En het was zo leuk om te zien hoe hij ineens totaal veranderde in een joviale grapjas. Hij kwam niet meer bij van het lachen.
De hele dag, eigenlijk de hele week, ging op zo'n manier. En dat geeft veel meer plezier in het werk. Het is leuk om te merken dat ik mensen begin te herkennen die regelmatig komen, en namen begin te onthouden.

Vandaag is een vrije dag, want het is de nationaaldag van Noorwegen. Een dag die door iedereen uitgebreid gevierd wordt. Maar ik staak vandaag. Niet alleen heb ik weinig te vieren en staat deze dag in schril contrast met dezelfde dag vorig jaar, maar bovendien heb ik niet (meer) het gevoel om blij te zijn om hier in Noorwegen te wonen. Dit is tenslotte het land dat mij mijn man afgepakt heeft. In plaats van de stad in te gaan en feest te vieren, voel ik er meer voor om me met mijn vertrek bezig te houden en voorzichtig te beginnen in te pakken. Of eigenlijk, op te ruimen en te bedenken wat ik meeneem en wat niet. Er kan maar heel weinig mee, dus dat is een nauwgezet werkje. En het is eindelijk gestopt met regenen, dus misschien waag ik me weer eens op de fiets vandaag.