Bestemming onbekend

Hoe meer ik te maken heb met diplomatie, papieren en dergelijke, hoe groter mijn afkeer wordt van regeltjes.

1. Ze zijn vaak erg onduidelijk en voor velerlei uitleg vatbaar. Hoe officieler de zaak is, hoe erger dit het geval is. Voorbeeldje: er zijn nieuwe regels, vanaf 1 mei jongstleden, rond wormekuren als je vanuit Noorwegen naar Zweden reist. Als je leest wat er geschreven staat, begrijp je er niets van. Met simpel redeneren vanuit de 2 of 3 basispunten uit de regels die wel naar voren kwamen, heb ik geprobeerd mijn collega's te vertellen wat volgens mij de regels waren. Maar vanuit andere klinieken werden andere dingen verteld. Uiteindelijk hebben we contact opgenomen met de organisatie die de regels gesteld hebben, en die hebben uitgelegd hoe het zit. Bleek dat je met simpel logisch redeneren verder komt dan met het uitspitten van een stuk tekst...

2. Alles kost tijd. Of, bij voorkeur: men werkt langzaam. 'Men' staat dan voor organisaties, ambtenaren en dergelijke. Een simpele handtekening kan 10 werkdagen kosten. En wee je gebeente als je een ingewikkelde vraag hebt, dan word je minstens 10 keer doorverbonden (waarbij je bij voorkeur 1 persoon 2 keer te spreken krijgt) en kunnen ze je uiteindelijk toch niet helpen.

3. Geloof nooit wat ze je in de eerste instantie vertellen. Vaak lijkt bij een eerste contact heel veel mogelijk, maar wordt de helft (zo niet meer) bij een later contact weer ingetrokken. Of heb je een lading papieren met handtekening bij elkaar geschraapt, met veel pijn en moeite (zie punt 1 en 2), en blijkt dat je toch eigenlijk heel andere papieren nodig had, zodat het hele proces weer van voren af aan begint.

Klinkt dat gefrustreerd? Wel, dat is de juiste conclusie. Van mij wordt verwacht dat ik weet waar ik over praat, en dat ik anders de telefoon aan iemand kan geven die dat weet. Of kan beloven dat die de volgende dag opbelt. Waarom zou dat alleen voor ons gelden? Waarom doen wij zo ons best om klantvriendelijk te zijn en hen te helpen zo ver we kunnen, terwijl we, als we zelf hulp nodig hebben, het zelf maar moeten uitzoeken?

Om een lang verhaal kort te maken, is er wel een werkgever geinteresseerd in een gesprek met mij, maar niet voordat mijn diploma geregistreerd is in de UK. En dat kost tijd. Schiet niet op. Nog 3 weken en dan pak ik mijn boeltje weer eens samen om honderden kilometers verderop te gaan wonen. Bestemming onbekend. Nee, ik zal geen adreswijziging sturen dit keer, mocht je mijn adres nodig hebben, dan hebben mijn ouders dat wel, en ikzelf uiteraard.