Laatste twee weken in Noorwegen

Ik zou graag iedereen willen bedanken voor het meeleven de afgelopen maanden. Niet elk bericht of kaartje heb ik persoonlijk beantwoord, maar we stellen het beiden erg op prijs.
Dit zal of het laatste, of het een na laatste bericht vanuit Noorwegen zijn. En daarmee ook het laatste bericht in het Nederlands. Na meerdere vragen of ik niet een blog in het Noors of desnoods Engels kon gaan bijhouden, zal ik dat toch maar gaan doen (de Engelse dan).
Er is niet veel gebeurd sinds mijn vorige blog. Mijn registratie in het dierenartsenregister in de UK als dierenartsassistent is nog altijd niet rond. Ik heb wel een positieve reactie gehad op 2 sollicitaties, en een recrutteringsbureau dat erg geinteresseerd is, maar voor allen geldt dat ik eerst geregistreerd moet zijn, en dat moet gebeurd zijn in ongeveer een week, anders kom ik niet meer in aanmerking (uitgezonderd het recrutteringsbureau dan).
Verder is de aanvraag voor een visum voor mijn man in gang gezet, want we hebben een mogelijkheid gevonden om dat te doen zonder dat ik een baan heb. We hopen komende week meer te horen. De hoop dat hij begin augustus kan reizen is nu reëel, wat de situatie eigenlijk alleen maar lastiger maakt. Het gemis wordt er alleen maar groter door, en de tijd gaat alleen maar langzamer. Tegelijk werkt het uiteraard ook positief, een mens kan niet leven zonder hoop.
Ik draai wat extra uren op mijn werk, om te proberen wat orde te scheppen in de chaos van ons administratiesysteem. Mijn ene logee, de pup, die hier 1,5 week geweest is, is vorig weekend teruggegaan naar haar baasje, de andere hond die hier nu bijna 2,5 week is, zal vandaag of morgen teruggaan. Daarna wordt het huis dus leeg. Naast deze vertrekkende honden, heb ik inmiddels geen witgoed meer over. Alles is verkocht, dat ging iets sneller dan waar ik mee gerekend had. Maar het is beter om het iets eerder kwijt te zijn dan om er straks mee te blijven zitten. Mijn bank is ook weg. Alleen mijn bed ben ik nog niet kwijt. Het is dus wat behelpen deze dagen, maar nu ik zoveel op mijn werk ben, kan ik daar eventueel in de kantine eten koken en de koelkast gebruiken.

Dat is hoe mijn leven er deze dagen uitziet... We hebben nu al enige tijd prachtig zomerweer, erg warm en veel zon. Ze voorspellen dat dat ook nog wel een tijdje zo zal blijven. Vorig jaar was de zomer minder warm, toen hadden we een erg warm voorjaar. Toen was het in de zomer erg druk op de kliniek, terwijl we afgelopen week een aantal dagen hadden dat er alarmerend weinig te doen was. Er leeft hier een bepaald soort slang, de hoggorm (of huggorm, afhankelijk van het dialect). Die is niet bijzonder groot, maar wel giftig. Vorige zomer lag het aantal patienten met bijtwonden op ongeveer 50, dit jaar hebben we er nog maar 1 gehad, terwijl we al op de helft van de zomer zijn. Dat verklaart deels waarom het zo rustig is (hoewel de experts zeggen dat er dit jaar meer hoggormen zouden zijn dan vorig jaar). En deels komt het natuurlijk door het mooie weer, mensen willen daarvan genieten en nemen niet de tijd om naar de dierenarts te gaan.

Volgend weekend staat een tochtje naar Ås gepland, om daar afscheid te nemen van een aantal vrienden en mijn Kever daar achter te laten. Die wordt dan in de dagen daarop doorgetransporteerd naar de plek waar hij de komende tijd zal staan, tot zeker is wat onze plannen zullen worden. Het zal lastig zijn om hem achter te laten, want hij hoort echt bij mij en het is zo heerlijk om er in te rijden.
Ja, het staat echt te gebeuren, de tweede emigratie. Maar deze is totaal verschillend van de eerste. Allereerst is het zoveel makkelijker om binnen de EU te emigreren dan daarbuiten, dat het eigenlijk weinig voorstelt. Daarnaast is deze emigratie nog altijd erg onwezenlijk, omdat ik nog nooit in de UK geweest ben en dit nog relatief kort geleden besloten is. En hier hebben we mijn laatste verhuizing samen gepland, ook al was hij al weg toen ik daadwerkelijk vertrok, terwijl ik nu het meeste alleen plan en alles puur afhangt van waar ik werk kan vinden. Dat past in mijn hoofd niet samen met het feit dat ik getrouwd ben.