2 x einde

Eerst maar het goede nieuws. Ik heb afgelopen week de beoordeling van mijn laatste studie-opdracht gekregen, en die was heel goed. Betekent dat ik eindelijk klaar ben. Het duurt nog even voor het cijfer officieel toegekend is, dan kan ik een verklaring krijgen dat ik mijn diploma gehaald heb, alleen nog niet ondertekend (wat persoonlijk moet, in Leeuwarden). Dat document zal ik straks nodig hebben bij sollicitaties, waarschijnlijk.

Door naar het andere nieuws. Woensdag ging ik trainen. Leiderhonden waren niet echt in een goed humeur, dus vanaf het begin moest ik regelmatig stoppen om ze tot de orde te roepen. En bij 1 van die stops brak de lijn ineens. Gevolg: 6 honden, nog ingelijnd en dus aan elkaar vastgemaakt, gingen er vandoor en lieten mij en de slee daar staan. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg ze weer te pakken, maar 1 van hen had zich losgemaakt; uit zijn halsband gewurmd en de achterste lijn doorgebeten. Met een nieuwe lijn op mijn slee de tocht gemaakt in de hoop dat de hond die los was op het spoor was gebleven, maar kwam hem niet tegen. Honden teruggezet en met de ATV nog een keer een gedeelte van de route (ongeveer een derde gaat over de weg) gereden, omdat dat deel het verst van huis is. De ATV raakte constant uit het spoor, omdat dat eigenlijk te smal was, dus moest steeds uit de diepe sneeuw los zien te komen. En halverwege de terugweg zat ik toch echt vast, en had geen schep bij me. Dus verder teruggelopen (kilometer of 3 a 4 door de sneeuw), schep gehaald en weer terug naar de ATV. Gelukkig kwam ik vlakbij een man op een sneeuwscooter tegen, die me de laatste 300 meter achterop nam en me meehielp om los te komen. Het had geen zin om nog verder te gaan zoeken. De hond die los was, was onze oudste leiderhond. Een van zijn beste eigenschappen was het herkennen van de omgeving en het terugvinden van de weg. Dus was thuis wachten tot hij zou komen het beste. 's Avonds was hij er nog steeds niet. Elke keer dat de honden aansloegen naar buiten, roepen, maar hij bleef weg. Donderdagochtend ben ik gaan trainen in de hoop hem tegen te komen, met een briefje op de voordeur voor het geval hij naar het dorp was gegaan. Vond op verschillende plekken binnen een straal van 2 km van het huis sporen van onze hond, en toen ik bijna terug was zag ik hem ineens midden op het spoor liggen. Heb hem op de slee geladen en mee naar huis genomen, maar hij was al dood. Nog niet zo lang, waarschijnlijk minder dan een uur. Omdat hij geen enkele verwonding had, makkelijk meerdere dagen alleen kan overleven (genoeg voedsel te vinden en ze zijn altijd buiten, dus te koud is het niet snel) en het trainingsspoor meerdere keren had gekruist en prima wist hoe hij thuis moest komen, en omdat hij wel eens aan zijn halslijn bijt, maar nooit aan de achterste lijn, heeft hij waarschijnlijk voelen aankomen dat hij zou doodgaan en is het puur ouderdom geweest (het zou al zijn laatste seizoen worden op de kennel en hij trainde al minder en met een aangepast programma). Maar een dier dat onder jouw verantwoordelijkheid doodgaat is nooit fijn...

Dinsdag is prima verlopen. Het had maandag gesneeuwd, dus dat was prima te doen. De kinderen waren echt jong en klein, maar dat geeft hen als voordeel dat hun zwaartepunt laag ligt en dat ze zich wat vrijer bewegen dan de meeste volwassenen. We hebben ongeveer 2,5 uur rondjes gesleed, steeds 5 kinderen onder mijn hoede (2 stonden op een slee achter mij en in elk van de sledes zat nog een kind). En ze waren allemaal heel erg enthousiast.
Na dinsdag is het weer achteruit gegaan; het is gaan dooien. Gister en vandaag heeft het af en toe wat geregend, en vandaag is het de hele dag boven 0 geweest. De sneeuw verdwijnt schrikwekkend snel. Gelukkig zijn de voorspellingen voor volgende week langzamerhand beter geworden, hopen dat het snel weer bijvalt.

Het is bijna kerst. Hier hebben ze niet alleen 1e en 2e kerstdag, maar het is nu al een soort van voor-kerst. Morgen word ik opgehaald om bij Bodil (in hun andere huis) Kerst te vieren, samen met wat familieleden van hem. Ben benieuwd, want vorig jaar heb ik oud&nieuw met hen gevierd, maar Kerst heb ik hier nog niet met Noren gevierd.

De baby is uiteindelijk met een keizersnee geboren, wat betekent dat Bodil officieel 3 maanden niet mag trainen. In januari staan al een paar dagtochten gepland, die zal ik dan gaan maken met de toeristen. Waarschijnlijk zullen we dan geen meerdaagse tochten aanbieden tot zij weer mee kan en zal zij hier de maaltijden verzorgen en dergelijke, terwijl ik de tochten leid. Voor haar is het wel erg vervelend, omdat de winter bijna voorbij is als ze weer de slee op mag, maar ze wil het wel eerder weer proberen, onder voorwaarde dat het spoor goed begaanbaar is.

Foto's van de schuur komen nog ;) Hierbij wil ik iedereen fijne feestdagen toewensen, en de beste wensen voor het nieuwe jaar (nee, dit jaar stuur ik geen kaarten).