Veelvraat

In Noorwegen bestaan nog op heel veel plekken straten zonder naam, waar huizen zonder huisnummer aan staan. Laatst was op het nieuws dat ze dit gaan aanpakken, omdat het levensgevaarlijk kan zijn (als bv de ambulance het bedoelde huis niet kan vinden). In elk geval hebben wij ook geen huisnummer, maar het huis heeft wel een naam. En zowel wanneer de naam van het huis in het adres op post genoemd wordt, als wanneer Bodils naam daar op staat, komt post prima aan. En sinds een paar weken begin ik ook post te krijgen waar alleen mijn naam en onze postcode op staan, dus de postbeambtes hier kennen me al (bij naam in elk geval). Toch een leuk feitje ;)

Een feitje dat gemengde gevoelens oproept, is dat ik een paar weken een veelvraat heb gezien, heel dicht bij de kennel (de Nederlandse naam van dat dier lijkt echt nergens op... Doe dan het Engelse wolverine...). Dat is heel bijzonder, omdat het een bedreigde diersoort is, die maar zelden gezien wordt, zeker niet zo dicht bij mensen. En dat is heel vervelend, omdat het een dier is die dierhouders liever kwijt dan rijk zijn, niet zonder reden. Een volwassen mannetje kan behoorlijk groot zijn, een gemiddelde veelvraat is ongeveer de maat van een middelmatige hond. Hun uiterlijk is lastig te beschrijven, maar je kan wel duidelijk zien dat hij familie is van de marter. Ze leven over het algemeen alleen, maar ze zijn in staat om prooien te doden die veel groter zijn dan zijzelf. Hier worden ze door de Samen bijvoorbeeld gewoon afgeschoten als ze gezien worden, ook al zijn ze beschermd, omdat ze rendieren vangen. Met onze honden zouden ze dus totaal geen probleem hebben: die zijn ongeveer hun eigen formaat, wegen minder en staan aan een ketting.. Gelukkig lopen hier veel lekkere hapjes in de omgeving waar meer vlees aan zit, maar we houden het wel in de gaten. Na die ene keer heb ik hem niet meer gezien, maar nog wel een aantal keer zijn sporen.

Verder is het niet gelukt om ABN te blijven praten: van het weekend kreeg ik te horen dat ik een licht Tronders accent heb... Heb er wel voor gewaakt om de woorden die echt een andere uitspraak hebben in bokmål uit te blijven spreken, maar heb blijkbaar toch de Tronderse klank in sommige woorden overgenomen.

En ik kan de Nederlanders niet ontlopen, ze blijven maar komen ;) Zondag hadden we een groepje studenten, 4 internationaal, waarvan 1 uit Nederland, en 2 Noors. Het komt heel weinig voor dat we met zoveel gasten een dagtocht hebben, want het is lastig organiseren, maar het is prima gegaan. Wel een enorme afstand tot de achterste slee, en we konden maar 4 honden per slee gebruiken, maar ik heb alle schaapjes bij elkaar kunnen houden ;)
We hebben een paar woorden Nederlands gewisseld, en dat was heel raar. Op de een of andere manier is de klank van Nederlands zo anders dan van Noors of Engels (die ik beide gebruikte die dag), dat het constant klonk alsof ik heel veel fouten maakte. Heb ik al wel eerder gemerkt, hoewel dat verschil via Skype niet merkbaar is, alleen als ik rechtstreeks met iemand praat.

Het solliciteren schiet nog niet echt op. Bij een aantal bedrijven ben ik 'in de wacht' gezet, een aantal afwijzingen en een aantal nog geen reactie. In eerste instantie hoop ik iets in de omgeving van Oslo in mijn vakgebied te vinden, maar omdat het maar voor een paar maanden is, en er nu eenmaal voor zo'n korte tijdsperiode niet makkelijk wat te vinden is, heb ik het wat opgerekt.
Wat wel min of meer vaststaat is dat ik 16/17 april richting Nederland vertrek voor een vakantie van 2 of 3 weken. Deze week zal ik waarschijnlijk de reis gaan boeken, maar er moeten nog wat dingen duidelijk voor die tijd, en ik moet een begin- en einddatum vaststellen. Het toeristenseizoen voor onze kennel is normaal gesproken tot uiterlijk half april, en volgens de meteorologen valt het voorjaar dit jaar erg vroeg. Dus langer duurt het in elk geval niet. Wel een apart idee, dat over 1,5 maand zoveel sneeuw verdwenen is dat de slee niet meer gebruikt kan worden. Ondanks alle regen van de afgelopen tijd (en ook veel sneeuw en storm), blijft de hoeveelheid ongeveer gelijk. Als ik zie dat de stokken die langs mijn route staan, die 1,5 meter lang zijn, echt niet meer dan een handbreedte boven de sneeuw uitsteken, moet het wel heel hard gaan regenen of heel warm worden. Hoewel de eerste tekenen dat de sneeuw verdwijnt wel zichtbaar worden. Hoog in de bergen komen de rotsen al door de sneeuw heen, en er steken steeds meer bosjes doorheen (wat de honden erg afleidt). We hebben in de route een aantal plekken waar het spoor loodrecht omhoog (of naar beneden, afhankelijk in welke richting je gaat) loopt, en door de combi wind en dooi hangt de top daarvan over, zodat de eerste passering op een dag best even spannend is.

Oh, de vloer in de schuur ligt er weer gedeeltelijk in. Dus dat is heel erg fijn: niet alleen kan ik nu weer veilig achterin komen, zonder halsbrekende toeren, maar ook hebben we weer wat meer ruimte voor de sledes en kan de sneeuwscooter (die weer gerepareerd is) weer binnen staan.
Helaas (of eigenlijk helemaal niet, afhankelijk vanaf welke kant je het bekijkt) ben ik nauwelijks verder gekomen met de hondenhokken. Daarbij hebben we 1 hond die wel heel erg consequent zijn hokken sloopt, zodat de reparaties daaraan ook veel tijd kosten. Hij heeft al een keer een oud hok van een andere hond gekregen, maar die heeft hij afgelopen weekend echt in stukken getrokken. Heb hem wel provisorisch gerepareerd (door de tochten was er geen tijd voor meer), maar de volgende dag lag hij weer uit elkaar. Vandaag heb ik hem wat uitgebreider gerepareerd, ben benieuwd in welke staat ik hem morgenochtend vind... In elk geval heb ik geen vervangend hok tot ik het huidige hok afgebouwd heb...