Foutje, bedankt

Het was zo normaal om terug te komen in Noorwegen en weer Noors om me heen te horen na mijn reis. Dat verbaasde me ergens wel een beetje. Tegelijk woon ik hier inmiddels ruim 1,5 jaar, plus het halfjaar in 2010, dus onlogisch is het niet.
Waar ik me afgelopen week ineens bewust van werd, is dat we in 2006 op vakantie hier in de buurt zijn geweest. Ja, dat wist ik wel toen het sollicitatieproces hier begon, maar nu werd ik me er op een andere manier bewust van. Ik woon op ongeveer een uur rijden van Kongsberg, waar we toen de zilvermijnen bezocht hebben. En nu heb ik gewoon een collega die in Kongsberg woont (toen ook al). Toch grappig om ineens een heel andere link met een plaats te krijgen.

Op mijn werk is het grotendeels hetzelfde. Er is een assistent meer: het meisje waar ik voor inval, die in het laatste jaar van haar opleiding zit (in Denemarken), is tijdelijk terug en werkt hier weer. Fijn om een persoon extra te hebben, dat kunnen we qua werkdruk goed gebruiken. Tegelijk is het even zoeken naar een nieuwe werkverdeling en dergelijke. Het receptiewerk komt nu nog meer op mij terecht. En ergens is dat fijn, mijn doel was toch met name om de taal goed te leren. Tegelijk is dat niet bepaald de kant van dit werk die ik het fijnst vind. Klantencontact op zich wel, maar ik heb een hekel aan telefoneren, altijd gehad. Communicatie voor mij is te afhankelijk van signalen, van lichaamstaal. Niet om te kunnen verstaan wat mensen zeggen in de letterlijke zin van het woord, maar om alles te kunnen zien wat mensen niet zeggen.
Maar ook al vind ik het zelf niet de fijnste kant van het vak, volgens mijn collega's ben ik er goed in en ben ik degene die de stress van het receptiewerk het beste kan handelen. Probeer het maar eens voor te stellen: het is een drukke vrijdag, volgeboekt met operaties en afspraken. Alle assistentes en dierenartsen zijn druk. Jij zit in je eentje in de receptie met 3 telefoons. Alle telefoons rinkelen onafgebroken en daarnaast heb je nog 5 klanten voor de balie staan die een rekening willen betalen of voer komen kopen of advies komen vragen. Natuurlijk krijg je net op zulke momenten een klant aan de lijn die klaagt dat het zo duur is om naar de dierenarts te gaan en dat ze alleen maar na 2 uur mogelijkheid heeft om langs te komen, en maar op 1 dag in de week, waarop alles natuurlijk al volgeboekt is. Daarop verzucht ze dat ze toch gehandicapt is en afhankelijk van vervoer en dat het geen service is dat ik haar niet 3 keer in wil plannen, zodat zij kan kijken welke afspraak ze kan halen enz enz. Helaas krijg je dagelijks wel zo'n persoon aan de lijn, soms kunnen ze heel onhoffelijk zijn en ronduit beledigend (persoonlijk).

Gisteren een autotocht naar Ås ondernomen. Trouwfoto's laten zien aan een aantal vrienden daar, en alle waren die ik mee had gekregen om hier onder familie te verspreiden, daar af te geven zodat ze via het Ethiopische netwerk hier naar oa Bergen en Oslo gebracht kunnen worden (dan wordt het gewoon meegegeven aan iemand die per ongeluk die kant uit reist, scheelt een heleboel verzendkosten als het om pakketjes van meerdere kilo's gaat, ideaal systeem).
En rijden hier (uitgezonderd de dagelijkse, korte ritjes) verveelt nooit. De laatste keer dat ik die weg reed, bijna 3 maanden geleden, lag er ijs op de weg en daardoor voorzichtigheid geboden. Nu is bijna alle sneeuw weg, en gisteren scheen de zon. Heerlijk. De motor liep als een zonnetje, alle kleine bijstellingen werpen dus echt hun vruchten af. Bovendien is hij inmiddels zuiniger dan hij in lange tijd geweest is. In Nederland reed hij altijd zuiniger dan 1 op 15, vaak 1 op 18. Hier is hij uiteraard wat minder zuinig, maar in het begin toch wel rond de 1 op 15. Een jaar geleden had ik motorproblemen op reis naar Nederland, en toen zijn er wat onderdelen vervangen. Blijkbaar is de afstelling daarna zo veranderd, dat hij sindsdien veel meer verbruikte. Maar nu zit ik weer terug op 1 op 15. Bovendien begon hij rond die tijd om wat meer olie te lekken in het motorblok, dat is nu ook flink verminderd. Maakt me stiekem toch wel trots ;) Helaas, helaas kwam ik weer iemand tegen die niet met auto's op parkeerplaatsen kan omgaan. Bij het uitparkeren reed hij recht in mijn auto. Gelukkig zijn alleen het spatbord en de wieldop beschadigd, maar helaas is het net aan de andere kant dan de eerdere schade, dus langzamerhand zit hij echt aan alle kanten vol 'gebruikssporen'... Gelukkig was ik daar toen het gebeurde, dus ik weet wie het veroorzaakt heeft. Kijken of ik een schadetaxatie kan laten doen en wat ik dan terug ga krijgen. Weet niet of ik het volledig laat repareren of puur uitdeuken en een laagje blanke lak laat spuiten om roesten te voorkomen. Uiteindelijk heb ik meer schades, en de komende tijd (of jaren) op de planning staan om verder te gaan met de restauratie (nieuwe stoelen, 3-puntsgordels, gordels achterin, radio, dat soort dingen). Dus op zich zou het verstandiger zijn om te wachten tot hij echt op orde is, en dan alles opnieuw te laten spuiten. Het is tenslotte nog maar 2 jaar geleden dat hij volledig gespoten is, en ik heb in die tijd nu al zoveel schades opgelopen dat ik te bang ben dat het weggegooid geld is om het in delen op te knappen. Wel vraag ik me af hoe mensen het voor elkaar krijgen om in mijn auto te parkeren, nu al voor de 2e keer. Het is niet zo dat mijn auto nou een erge schutkleur heeft of erg onopvallend is...
In elk geval ben ik blij dat de lente nu echt begonnen is, dan kan ik beginnen met het opknappen. Dat heb ik wel gemist de afgelopen tijd; in die kou en sneeuw kan je niet aan je auto knutselen.