Huwelijksreis

Ja, een titel die letterlijk genomen kan worden dit keer. En over mezelf gaat. Morgen hoop ik op weg te gaan naar Ethiopië voor onze bruiloft. Hij is ruim 2 maanden geleden al vertrokken, voor mijn verhuizing.
Die 2 maanden zijn zwaar geweest, omdat we geen idee hebben wat de toekomst zal brengen en omdat zijn verblijf daar niet zonder gevaar is. En ik zou eigenlijk gister al landen en we zouden vandaag trouwen, maar ik heb mijn eigen huwelijk gemist. Door een fout van de post was mijn paspoort namelijk bijna 2 weken vertraagd, ik kreeg hem net vanmorgen weer terug. Probeer op dit moment met de vliegmaatschappij te regelen dat ik morgen kan reizen, nog even spannend of dat lukt.
Dan zal ik daar bijna 2 weken verblijven, mijn schoonfamilie voor de eerste keer ontmoeten en zien waar en hoe hij is opgegroeid. Een verblijf met een schaduwzijde, omdat we niet weten wat er zal volgen. Met wat geluk krijgt hij binnen 3 maanden een visum en moeten we daarna nog afwachten of dat definitief wordt, maar kunnen we in elk geval samen leven. Met een beetje pech duurt het 2 jaar voor we dat visum krijgen en weten we dan nog niets zeker. En dan duurt het zeker tot november voor we elkaar weer zien, want eerder heb ik waarschijnlijk niet de mogelijkheid weer die kant uit te reizen. Hoe dan ook weten we dat de afgelopen tijd van massa's papierwerk, gesprekken en e-mails nog niet voorbij is. Maar we kunnen straks weer een stap zetten in dit proces. Een stap die we al maanden hebben voorbereid.

Waarschijnlijk duurt het dus eventjes voor er weer een blog van mij komt, heb het veel te druk de komende weken. En bovendien heen we nu een significant deel van de paar dagen die we samen hebben gemist.