Een nieuw leven

Zo start weer een nieuw hoofdstuk in dit Noorwegen-dagboek. Ik zal binnenkort foto's toevoegen van deze nieuwe omgeving.
Op dit moment woon ik hier bijna een week. Deze week was hectisch en druk. Zondag met het verhuizen was het weer niet zo geweldig: sneeuw, ijzel en regen. De volgende dag stond het nieuws dan ook vol berichten van gestrande reizigers en ongelukken. Op een slip die bijna in een sneeuwschuiver eindigde na, had ik geen problemen gehad. Hoewel de reis wel een stukje langer duurde, omdat de maximum snelheid die nog veilig is een heel stuk omlaag gaat bij zulke omstandigheden. Gelukkig was het niet zo erg als ze voorspeld hadden.
Omdat ik nu ongemeubileerd huur, terwijl ik helemaal niets had aan meubels en dergelijke, was het begin van de week nogal spartaans. Ik kreeg een opklapbed van de hoofdbewoners te leen, maar dat zakte zo erg door dat ik na de eerste nacht de matras maar op de grond gelegd heb. Dat was alles wat ik aan meubels had. Gebrek aan een koelkast is in deze tijd van het jaar niet zo'n probleem: het is koud genoeg buiten. Alles was dus verder wel te doen. En dinsdag arriveerde mijn vader met nog een paar meubels die ik in Nederland bij hen had achtergelaten. Samen hebben we later in de week in de omgeving een slaapbank en witgoed opgescharreld. Langzaam begint het er dus bewoond uit te zien. Op dit moment moet ik alleen nog een kledingkast en wat opbergmogelijkheid in mijn woonkamer, en nog een kleine tafel. Tot die tijd staan er nog dozen overal verspreid - maar dat geeft tenminste wat vulling aan de ruimte.

De hoofdbewoners zijn erg aardig. Ik heb zondag een uurtje koffie gedronken, en ze kwam net langs met wat baksels (sorry, ik kom echt niet meer op de Nederlandse naam...). Volgens mij vinden zij, net als het merendeel van de mensen die ik ontmoet, het aan de ene kant onvoorstelbaar dat iemand keuzes maakt zoals ik dat doe, zo zonder familie en dergelijke, terwijl ze het aan de andere kant wel spannend vinden.

Mijn werk gaat aan de ene kant zoals verwacht, tegelijk valt het wel een beetje tegen. Ze zijn erg tevreden (maar weet niet waar ze zich op voorbereid/ingesteld hadden), maar ikzelf minder. De eerste dagen heb ik puur meegekeken, om het programma dat gebruikt wordt te leren kennen en de manier waarop hier gewerkt wordt. Langzamerhand werden de taken uitgebreid, naar gelang dat handig/nodig was. In het begin heb ik geen telefoons aangenomen, maar dat voelde zo stom, als de telefoon ringde en iedereen druk was, en ik hem gewoon negeerde. Dus op een gegeven moment ben ik hem gewoon gaan opnemen. En gelukkig heb ik nog geen hele moeilijke vragen gehad en waren de meeste mensen wel goed genoeg verstaanbaar, dus daar heb ik me wel mee gered (de komende weken zullen we zien wat voor schade ik aangericht heb ;)). En zoals gewoon is op een dierenartsenpraktijk, zijn er genoeg van die momenten waarop er ineens 4 klanten binnenkomen, terwijl de telefoon onafgebroken rinkelt en de dierenartsen enorm uitlopen door tegenvallende operaties. Flink hectisch. Maar dat vind ik juist wel fijn, dat het een drukke praktijk is. Dan kan ik veel leren. Een van de dierenartsen was in haar hand gebeten door een kat en had een flinke ontsteking, waardoor ik haar assisteerde met een oogoperatie (ze kon nauwelijks de tangen inknijpen en dergelijke). De halve praktijk is gesloten door waterschade, die zijn ze op dit moment aan het opknappen, en binnenkort wordt er dan nog een deel bij gebouwd. In elk geval was die dag de electicien ook bezig, en die had ergens een leiding doorgeknipt waardoor het licht in de OK het niet deed. Ik stond haar dus met een zaklamp bij te lichten, instrumenten zoekend waarvan niemand me nog gewezen had waar ze opgeborgen werden, en injectievloeistoffen en dergelijke. Dat was wel even een zware vuurproef, net als de vrijdagochtend, waarop beide andere assistentes druk waren met patienten, we maar 1 dierenarts hadden en de telefoon onafgebroken rinkelde. Ze hadden de receptie + telefoon maar in mijn handen achtergelaten. Ze gingen er zelf van uit dat alles goed was gegaan, omdat ik maar een keer of 2 langs was gekomen met iets waar ik niet uit kwam. Fijn dat ze daar zo'n vertrouwen in hebben, maar ik zie zelf alle vaardigheden die weggezakt zijn, en de kennis die ik mis doordat in Nederland andere medicijnen gebruikt worden, andere behandelmethodes gebruikt worden enz. En ik hoop dat de afgelopen jaren in de professionele hondenwereld me niet teveel beïnvloed hebben in de zin dat ik gewend ben om dingen zelf op te lossen en even aan te kijken, terwijl de meeste assistentes en dierenartsen meer de instelling 'bij twijfel langskomen' hebben. We zullen zien hoe dit zich gaat ontwikkelen. De taal heeft tot op dit moment niet teveel problemen opgeleverd, alleen op vrijdag toen ik gebeld werd door 1 van onze dierenartsen in een andere locatie, die een vraag had over verdunningsvloeistoffen aan onze dierenarts. Ik kende de term niet die ze gebruikte, vroeg haar het nogmaals toe te lichten en nam toen maar aan dat ze het over een operatie had. Bleek ze het te hebben over verdunning van een injectievloeistof. Gelukkig luisterde ze mee toen ik de vraag stelde aan onze dierenarts, die op dat moment aan het opereren was, en corrigeerde ze me.
Het is aan de ene kant een erg vertrouwde wereld, en heerlijk om weer in uniform rond te lopen enzo. Tegelijk voel ik me haast een leerling, wat een dubbel gevoel oproept. Ik heb deze baan genomen met name om de taal in deze beroepsgroep onder de knie te krijgen, mijn sociale vaardigheden (ook voornamelijk qua taal) bij te scherpen en om wat vulling op mijn CV te krijgen die bij een latere sollicitatie nuttig kan zijn. En ja, dan kom je er niet onderuit om je een leerling te voelen, want dat was juist de bedoeling van de keuze. Maar ik weet dat ik de kennis in het Nederlands wel heb, en de vaardigheden ook, dat die alleen wat verroest zijn. Waarschijnlijk kan ik, tegen de tijd dat ik ingewerkt ben, me hier gaan specialiseren, en dat is wel een leuk vooruitzicht. We zullen zien of ik dan meer de organisatorische/administratieve kant uitga, wat dichter bij mijn eigenlijke opleiding ligt, of me meer als dierenartsassistente zal specialiseren. Momenteel lijkt het die eerste kant al wat uit te gaan. Verder hoop ik hier mogelijkheden te krijgen om cursussen te volgen en dergelijke.
Wat ik vanaf de eerste dag heel sterk merkte, is dat dit werk heel veel meer socialer is dan mijn eerdere baantjes in Noorwegen. Natuurlijk kwam ik wel veel met mensen in aanraking steeds, maar communicatie is nooit zo'n belangrijk deel van mijn dagelijkse werk geweest. En dat kost op dit moment veel energie. Deze omgeving heeft toch weer een nieuw accent, dat zelfs veel Noren moeilijk kunnen volgen. Bovendien staat het bol van termen die ik niet helemaal vloeiend beheers. Dus na een dag werken ben ik echt moe, en in plaats van vandaag verder uit te pakken, heb ik alleen maar op de bank gehangen en geprobeerd wat bij te laden.

Deze nieuwe omgeving is erg mooi, vanuit de receptie in de kliniek heb ik uitzicht op een paar prachtige besneeuwde bergen. Zeker de afgelopen dagen, waarin de temperatuur weer omlaag ging en het helder en zonnig was, trok de buitenwereld toch wel heel erg. Om nu weer echt bergen te zien en een wat dikkere laag sneeuw, maakt toch erg veel herinneringen los aan sledehonden, en een verlangen om naar buiten te gaan en de bergen in te trekken. Het is dan ook echt een wintersportgebied hier, hoewel Bø zelf niet echt toeristisch is. Maar dat is juist wel mooi rustig. Wel, vanaf nu heb ik gewoon weer een geregeld leven, met elke week 2 dagen weekend en nooit avonddiensten, dus wie weet kan ik volgend weekend eens een stuk lopen.