Werk in uitvoering

Vooruit, ik zal afmaken waar ik aan begonnen ben. Na het ontwijkende verslag van de vorige keer zal ik nu iets doen met de voorzet die ik de keer daarvoor gaf. Maar eerst nog wat ontwijkend gedrag, ik kan het niet laten.

Kort geleden heb ik weer een nieuw artikel ingeleverd bij 'mijn' tijdschrift. Ze hadden me gevraagd om het enigszins uitgebreid te doen, aangezien ze voor deze rubriek nog een artikel of 2 hadden liggen. Gevolg was dat ze mijn uiteindelijke artikel zoveel informatie vonden bevatten (ook een van de meest gehoorde kritieken in mijn hele carriere als student), maar alle informatie noodzakelijk dan wel nuttig. zodat ze geen weg zagen om het artikel in te korten (ook dat heb ik vaker gehoord...). Uiteindelijk hebben ze op de redactie besloten op mijn voorstel om het in 3 delen op te delen, in te gaan. Dus dat waren 3 artikelen in 1 slag, terwijl ik het onderwerp voor de volgende al toegedeeld had gekregen voordat deze klaar was. Niet verkeerd dus. Moet toch aan de weg blijven timmeren om er uiteindelijk wat mee te kunnen doen, en mijn Nederlands wordt er niet beter op als ik dit laat versloffen.

Verder is de situatie 'thuis' weinig veranderd. We zouden nog een bedrag van de Noorse overheid krijgen omdat mijn man vrijwillig is teruggekeerd, omgerekend zo'n 3500 euro. Helaas wordt de uitbetaling nu door een andere organisatie geregeld, die zich strikt aan de regels houden die door de organisatie die dit tot een week geleden deed, niet gehouden werden. Betekent dat wij niet in aanmerking komen voor dit geld, behalve dan als hij een eigen bedrijf zou beginnen of zou gaan studeren. Dat is wel een flinke tegenvaller, want dat geld zou meer dan genoeg zijn om in zijn huur en levensonderhoud te voorzien tot hij daar weg kan. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden wat kunnen sparen, maar een emigratie kost ook wel het een en ander, en we hadden graag de rest van dat geld dat we zouden krijgen aan zijn familie gegeven.

Een ding dat ik sterk onderschat heb, is hoe moeilijk het zou zijn om gescheiden te leven. Ik weet natuurlijk hoe het is om familie of vrienden achter te moeten laten, maar dit is niet te vergelijken. Niet alleen omdat de relatie anders is, maar ook omdat ik weet dat hij daar niet veilig is, en dat het risico met de tijd alleen maar groter wordt. Maar dat zijn allemaal dingen waar we op voorbereid waren. Iets waar ik me niet genoeg op voorbereid heb, is hoe groot de impact zou zijn van de wetenschap dat hij het er zo moeilijk mee heeft, bezorgde berichten te krijgen van vrienden die aangeven het gevoel te hebben dat hij er mentaal niet heel goed aan toe is.

Dan nu een paar regels over de huidige stand van zaken. We zullen naar de UK emigreren. Ik ben al een aantal weken intensief aan het solliciteren. Het lijkt er op dat ook daar mijn beste kans ligt in het starten als dierenartsassistente, er komen wekelijks tientallen nieuwe vacatures online. De regels zijn daar heel wat stricter dan in de meeste andere landen. Momenteel ben ik bezig om me daar te registreren, wat zeker geen peuleschil is. Niet alleen door die strenge regels, maar ook doordat ik in 2 verschillende landen geregistreerd ben, in verschillende functies. In Noorwegen kennen ze namelijk geen officieel verschil tussen dierenartsassistentes, terwijl dat in Nederland, en zeker in de UK, wel bestaat. Mijn papierwerk zal er dus heel wat ingewikkelder uitzien dan meestal het geval is.
Over 8 weken begin ik aan mijn laatste werkdag hier, en ik hoor dagelijks dat ze me niet kunnen missen. Wel, zeker het receptiewerk valt me in deze omstandigheden heel erg zwaar. Kijk heel erg uit naar het moment dat we deze situatie achter ons kunnen laten. Nu kan dat, na mijn emigratie, alsnog meerdere weken of maanden kosten, maar de verwachting is wel dat het rond zal zijn voordat het jaar om is, de hoop dat het in de zomer nog lukt.