broekeneter

Binnenkort zal ik toch echt een serieus gesprek met mijn fiets moeten aangaan. Niet alleen houdt hij niet van regen (hij weigert geen dienst, maar doet zijn werk met merkbare tegenzin), af en toe kan hij het niet laten om een hap uit mijn broek te eten. Gelukkig betreft het meestal mijn werkbroek, die toch ook al door de puppies aan flarden wordt getrokken, maar het blijft gedrag dat niet getolereerd kan worden. Wel, ik heb nog even tijd voor mijn avonddienst begint, dus misschien moet ik zometeen de koe maar even bij de horens vatten.
Helaas regent het wat meer de laatste tijd, dus ik moet de auto wat vaker gebruiken. Zeker omdat ik inmiddels al een goede 3 weken ziek ben, en het in plaats van beter alleen maar erger wordt. En nee, ik weet al dat een beetje dokter me allereerst zal vertellen dat ik teveel werk en te weinig slaap, en ik wil geen medicijnen juist om die reden: ik weet dat ik op het randje zit van wat ik aankan, dus ik wil dat mijn lichaam alle kans heeft om me te waarschuwen meer rust te nemen, zonder die mogelijkheid met medicijnen te onderdrukken.

Wel, vorige week hebben we dus trouwauto gespeeld, en dat was echt heel leuk. Helaas was mijn motor echt niet in topconditie, maar dat vondt het bruidspaar juist wel charmant. We reden gedurende de dag een aantal keer door centrum Oslo, en de reacties waren heel veel sterker dan ik verwacht had. De auto was natuurlijk versierd en viel dus nog wat meer op dan normaal. En werkelijk zoveel auto´s die toeterden, mensen die zwaaiden en foto´s maakten, allerlei wensen en felicitaties riepen enz. Een politieagent die ons oogluikend door een door werkzaamheden afgesloten straat liet rijden omdat we anders zo ver om moesten rijden enz. Gedurende de dag was ik weer de enige blanke op het feest, maar gedurende het avondprogramma waren er wel meer blanken. Hoewel van de 300 gasten misschien 40 niet zwart waren. Grappig om te merken hoe sterk ik tussen die beide groepen in sta, omdat ik zoveel van hun cultuur afweet en de taal enigzins begin te leren.

Verder begin ik op mijn werk onmisbaar te worden. De collega die ziek is en waarvoor ik zoveel inval, zal nog weken-, zo niet maandenlang buiten dienst blijven. Ik heb een goede week geleden verteld dat ik op zoek ben naar ander werk en dan hier zal stoppen, en kreeg flink tegengas. We zijn op het moment maar met 2 personen die werken, zij misschien zo´n 20 uur per week, ik de rest. Na deze avonddienst zal ik op een halfuur na de 200 werkuren in september gevuld hebben. Begin van de week heb ik dus een serieus gesprek met mijn baas gehad, die probeerde me op andere gedachten te brengen. De planning van de roosters wordt aangepast, dat is wel een verbetering. Verder werd mij verzekerd dat ik zoveel uren kan werken als ik wil. Met de nieuwe planning heb ik in principe een fulltime-contract, terwijl mijn collega een 34-urencontract krijgt. Maar zij wil niet al die uren werken, dus kan ik nog veel van haar uren overnemen. Daarnaast kan ik nog een schoonmaakbaan in het huis dat bij de kennel hoort krijgen. Oftewel 3 banen hier gaan draaien. Wel, dat is heel fijn natuurlijk, maar dat lost niets op wat betreft mijn redenen om hier weg te willen. In elk geval wordt de komende dagen uitgezocht of het mogelijk is om een salarisverhoging te krijgen (ik werd zo de hemel in geprezen door mijn baas en mijn collega´s dat dat niet minder dan fair is, bovendien is mijn loon voor Nederlandse begrippen misschien wel prima, maar voor Noorse begrippen erg laag en gezien de prijzen hier niet ideaal), en kan ik als ik dat wil vanaf januari een vaste aanstelling in een andere functie krijgen. Wat die functie gaat worden is nog niet helemaal duidelijk, ook dat zou komende dagen uitgezocht moeten gaan worden. Maar het heeft iets te maken met de pups, opvolging van de geplaatste pups, eea rondom training en waarschijnlijk ook rondom de planning van nieuwe nestjes.
Al met al weet ik niet of ik 3 maanden lang de energie kan opbrengen om hier te werken. Ik heb dus niets beloofd, en pas als ik aan die andere functie zou beginnen in januari zou ik hier moeilijk weg kunnen gaan, omdat ik dan ook trainingen ga krijgen en dergelijke, en me dus meer verbind aan het bedrijf. Ik wacht nog even af of de nieuwe functie veelbelovend genoeg klinkt, en dan beslis ik definitief. In elk geval blijf ik solliciteren, maar het is lastig om iets in mijn eigen veld te vinden omdat ik toch aan deze omgeving gebonden ben.

Het wordt me steeds duidelijker dat de stagiair die ik vorig jaar kort heb begeleid, eerder regel dan uitzondering was. Dat heb ik al van verschillende mensen gehoord, die vertelden dat ze voorkeur hebben voor buitenlandse jongeren boven Noorse als het om werk gaat. Maar nu heb ik zelf ook weer een stagiaire om te begeleiden, al voor bijna 2 maanden denk ik, en dat begint steeds meer een nachtmerrie te worden. Ja, Noorse kinderen zijn verwend; mensen hier hebben het te goed. Meer nog dan in Nederland. Ze zijn zo gewend alles te krijgen wat ze willen, zonder er iets voor te doen, dat ze ook als ze moeten werken een erg laag tempo aanhouden en niet meer dan het meest noodzakelijke doen. Hier op mijn werk zijn we met voornamelijk Russen, 2 Amerikanen en ikzelf, en dan op kantoor een aantal Noren. Maar vrijwel iedereen raakt gefrustreerd van haar manier en tempo van werken. Tegelijk zegt niemand er iets van. Dus ik heb een staaltje van de Nederlandse directheid laten zien door haar inmiddels al 2 keer openbaar op haar niet-functioneren aan te spreken en haar niet met zachte handschoenen aan te pakken. Het gevolg is dat het een beetje bespreekbaar lijkt te worden, de baas zou haar een reprimande geven. Die heeft ze volgens mij nog steeds niet gehad en eigenlijk wil ik dat ze gewoon opgezegd wordt omdat ze echt alleen het minimale doet en dat dan nog op een minimale manier, dus ook daar zal ik komende week mijn baas nog maar weer op aanspreken.
Afgelopen week ben ik begonnen om het gebouw hier wat op te knappen. Er is echt zoveel achterstallig onderhoud, en sommige dingen zijn echt simpel te verbeteren. Zo hebben de deuren van de hondekennels een luik, waarvan bij de helft van de deuren de onderdorpel misten, zodat het luik over de grond sleepte als de deur open en dicht ging. Met een metalen deur een hels kabaal. Wel, 1 simpele schroef is een prachtige tijdelijke oplossing, dus donderdag heb ik de deuren gerepareerd. En zo zijn er nog wat meer dingen die ik heb aangepakt, en de reacties zijn echt heel grappig. De combinatie daarvan, plus de hoeveelheid uren die ik draai, mijn fietsen van en naar mijn werk en mijn manier van werken geven een zekere mate van ontzag onder mijn collega´s, en ik moet stiekem toegeven dat ik dat niet onaardig vind. Als ik ooit een getuigschrift nodig heb voor ander werk, weet ik waar ik die moet vragen ;)