Erbarmelijk

Wat heerlijk om me na een week al meer thuis te voelen op mijn kamers dan na 3 maanden op mijn vorige. Hoewel, ga er niet van uit dat er een eind is gekomen aan al het strepen en herschrijven in adresboeken. Maar voor de komende 3 maanden zit ik hier in elk geval wel, en ik denk zelf iig de winter wel over. Ligt er wel een beetje aan wat alles qua werk gaat doen. Deze omgeving waar ik nu woon schijnt namelijk erg koud te zijn (ok, niets vergeleken bij waar ik in Kopperå woonde, maar voor de begrippen hier), en slecht begaanbaar in de winter. En aangezien Loko zich met de fiets moet behelpen... Wel met winterbanden weliswaar, maar tegelijk met weinig jaren fietservaring.
Ik kreeg trouwens vragen over mijn werk. Ik heb nog altijd mijn baantje in Vestby, bij de school voor blindengeleidehonden. Maar in juli kon ik daar niet werken omdat alles al volgepland was, dus ik ben daar pas deze maand begonnen. En dat is alleen avond- en weekenddiensten, dus heel hard gaat dat niet. Hoewel er nu een collega gestopt is en een ander ziek is, dus ik val wat diensten in voor hen, maar dan nog moet je denken aan een uur of 60 in deze maand. Dat is genoeg om mijn huur mee te betalen, maar niet heel veel meer. En het is nog de vraag of ik in september zoveel kan werken, want een avonddienst is maar 2 uur, dus dat tikt niet zo hard aan.
Al mijn vrije uren blijven dus gevuld met solliciteren en uitpuzzelen hoe ik rond kan komen. En het uitvinden van kleine dingetjes om een paar cent boodschappen mee uit te sparen. Zo heb ik inmiddels ruim 2 liter frambozenjam gemaakt en een half potje met bosbessenjam (bij mijn werk stikt het van de bosbessenstruiken, maar helaas was iemand me al voor geweest, dus ze waren voornamelijk kaal). Ook heb ik mijn aardappelplanten geoogst (bij mijn vorige kamer waren de planten platgemaaid, vlak voor ik vertrok, en nu waren ze toch echt helemaal dood), en dat is genoeg voor een maaltijd voor 2 personen. Koekjes en dergelijke zijn heel duur, dus die maak ik altijd zelf, want meel is weer niet zo duur. Nou ja, allemaal pogingen om uit de rode cijfers te blijven, tot ik een fatsoenlijke baan heb.
Ik heb een prachtige mogelijkheid open staan, waar ik al door de eerste 2 rondes heen ben gerold. Wacht nu op bericht voor de 3e en laatste ronde.

En dan zal ik nog even de draad van mijn vorige verslag oppakken.
Weggestopt in hoekjes in het nieuws zie ik nu berichten die me eerder nooit opvielen. Over hoe er over gepraat wordt om gemeentes te verplichten een bepaald percentage asielzoekers-met-verblijfsvergunning te huisvesten voor dat ze deze mogen weigeren, omdat een erg hoog percentage gemeentes geen enkele asielzoeker wil toelaten. Dat is toch om te huilen?
Regelmatig komt er een bericht voorbij van mensen die totaal wanhopig zijn omdat 1 van de echtgenoten asiel heeft gekregen, maar de ander terug moet naar het land van herkomst. En de kinderen? Mensen die hier soms al 20 jaar wonen, die gewerkt hebben en belasting betaald, kinderen die hier geboren en getogen zijn, die vloeiend Noors praten.. Alles wordt gewoon teruggestuurd. Er is weinig humaans aan asielbeleid.
Soms, heel soms, hoor je het de Noren zelf zeggen: ja, we zijn bang voor buitenlanders, we sluiten ons steeds meer af. En ik heb dat hiervoor zelf nooit gemerkt, en merk het wat mijzelf betreft nog steeds niet, maar blijkbaar ben ik te weinig buitenlander.
En dat is dan alleen nog maar over het beleid. Nu ik weet over hun woonsituatie en rechten, komt alle heisa van de PvdD en dierenrechtenactivisten waar ik vanuit mijn studie veel mee in aanraking kwam me soms belachelijk over. Waarom daar zoveel energie in steken als onder je neus je medemens onder zulke omstandigheden moet leven, zelfs zonder dat iemand dat weet? Met 2 mensen leven op een kamer van misschien 10 vierkante meter, of met 6 op 25 vierkante meter. Jarenlang. Terwijl je, als je eenmaal een afwijzing binnen hebt, niet meer mag werken, geen taalcursus meer hebt, niets. Dus je bent er toe gedwongen om constant op die kamer te zitten, of je moet genoeg discipline hebben om jaar in, jaar uit je tijd te vullen met sporten of een weinig-geld-kostende hobby. Want je krijgt wel wat geld, maar dat is net genoeg om je eten mee te kopen en af en toe kleding, maar dan alleen tweedehands. Gelukkig is er dan wel 1 pooltafel voor een kamp waar 60 mensen kunnen wonen. En er is een grasveld, dus in de korte zomerperiode kan je nog naar buiten en voetballen ofzo. Met zoveel mensen op zo'n klein oppervlak en met zoveel verschillende achtergronden is de hygiene belabberd. Vooral de mannen weten vaak niet eens hoe ze moeten koken, omdat het in hun land van herkomst ongehoord is dat een man in de keuken zou komen.
En dan kijken wij vreemd op dat deze mensen uit verveling of uit woede tegen dit systeem af en toe uitbarsten. Dat je op zo'n kamp voor de (gemeenschappelijke) wasmachine moet blijven zitten omdat anders je kleren gejat zijn als je terug bent. Dat er onder bepaalde groepen gretig gebruik wordt gemaakt van de waterpijp of drugs. Deze mensen brachten de kleren die ze droegen en de dingen die ze meemaakten met zich mee, hebben trauma's opgelopen waarvoor ze gevlucht zijn, hebben vrienden en familie moeten achterlaten om in een land te komen dat totaal anders is dan ze gewend zijn, qua cultuur, klimaat, ze spreken nauwelijks Engels, laat staan andere talen, en bovenop dat alles gaan ze jaren van onzekerheid over hun toekomst in (en er zijn er echt veel die hier al meer dan 4 jaar in deze omstandigheden leven), in die jaren van hun leven dat ze eigenlijk zouden moeten studeren of een carriere beginnen. Tegen de tijd dat ze asiel krijgen of lamgevochten terugtrekken, zijn ze te oud om nog iets te kunnen.
Nee, asielzoeken is geen vetpot. Geen gespreid bedje. Het betekent angst, onzekerheid, vergooide jaren, frustratie, eenzaamheid, nachtmerries...