Verhuisd

Zo, na mijn 4e verhuizing in 1 jaar tijd, waarvan 1 een emigratie, zit ik dan rustig bij te komen achter mijn nieuwe bureau. Na 20 pogingen eindelijk ingelogd gekomen op waarbenjij om een nieuw verslag te plaatsen.
Wat is het heerlijk om na al die jaren waarin ik verzuchtte dat het toch fijn zou zijn om eindelijk van die eeuwige studentenhuisvesting af te zijn en een eigen badkamer en keuken te hebben, is het dan zo ver. Ok, het is klein en ik woon onder een gezin met een baby van een handvol weken, en een krakende houten vloer tussen ons in, maar ik woon in elk geval niet meer op 9 m2 naast een rokende buurman die gedurende de nacht constant aan het praten is en de keuken volstalt met zijn drogende afwas.
Nadeel is dat het ver is van mijn vorige adres (5 km), en dus ver van Loko. Bergop om daar te komen, een uitdaging dus. Hopen dat dat in de winter een beetje te doen is op de fiets... Anders maar weer verhuizen over een paar maanden, heb genoeg ervaring. Volgens mij heb ik het bij mijn vorige verhuizing wel genoemd, maar mn gemiddelde in de afgelopen 5 jaar ligt op eens in het halfjaar.

Dan zal ik proberen om met terugwerkende kracht iets te vertellen over de afgelopen weken.
Ik heb al geschreven dat ik regelmatig op het azc te vinden was. Vervang 'regelmatig' maar gerust met 'dagelijks', afgezien van de eerste week. En dat heeft mijn visie over blank vs zwart erg veranderd. Eigenlijk was ik daar nooit zo mee bezig. Ik woonde in Wageningen, waar het normaal was om tussen buitenlanders te zitten. De hele 'Wageningse sfeer' is gemoedelijk en sociaal. En daarvan ben ik terechtgekomen in een wereld waar met angst naar buitenlanders gekeken wordt. Naar alle buitenlanders (ok, begrijpelijk, nu het zo slecht gaat met de economie trekt de hele wereld naar Noorwegen om hier te werken, puur om financiele redenen), maar speciaal naar buitenlanders die overduidelijk buitenlander zijn.
De houding tegenover asielzoekers is mij erg zwaar tegen gevallen. Er wordt bij voorbaat van uitgegaan dat ze hier komen om er financieel beter van te worden, zeker als ze na een jaar of 2 jaar nog geen verblijfsvergunning hebben. Dat is niet alleen een Noorse houding trouwens, maar iets wat iedereen schijnt te denken. En ikzelf misschien vroeger ook wel. Maar ik heb 3 maanden half in hun situatie geleefd, en ik kan iedereen die hier aan twijfelt verzekeren dat je niet voor 20 jaar in een azc gaat wonen, puur omdat je hier iets meer kunt verdienen dan in je thuisland. Maar dat zal gedurende mijn blogs wel duidelijk worden. Ik zal de komende tijd proberen duidelijk te maken waarom asielzoekers zijn zoals ze zijn, de dingen waar wij allemaal door afgeschrikt worden (waarom leren ze onze taal niet, waarom blijven ze maar samengeklit zitten met hun eigen landgenoten, waarom werken ze niet, waarom krijgen ze geen verblijfsvergunning enz enz). Vandaag een kort beginnetje.
Het is me eerder nooit opgevallen, maar wat worden zwarten nagekeken als ze op straat lopen. En helemaal als de zwarte een man is, en in gezelschap van een blanke vrouw. Als wij samen over straat lopen of in de trein zitten, vooral als het later in de avond is, dan zie je mensen staren en je hoort ze denken: 'zou zij daar vrijwillig lopen, of moeten we haar eigenlijk helpen?' Helemaal als we ook nog gezelschap hebben van een of meerdere van zijn vrienden, dan moet ik wel heel vrolijk kijken wil ik geen openlijk vragende blikken tegenkomen om me heen... Misschien is dat wel veel sterker als we samen zijn dan als hij alleen op straat loopt, maar ik kan wel vertellen dat die starende, vragende blikken erg bezerend zijn. Uiteraard is het belangrijk dat mensen zich bemoeien met wat er om hen heen gebeurd, en bereid zijn om te hulp te schieten als er wat fout zit, maar het is wel vrij pijnlijk als bij de combinatie zwart/blank meteen van het ergste uitgegaan wordt, terwijl er bij 2 blanken nauwelijks gekeken wordt of het wel zuivere koffie is. En vaak gebeurt het zo zwijgend. Hij heeft bijvoorbeeld een tijdje de planten en post verzorgd voor een vriend die op vakantie was, en op een dag stond een man aan de overkant van de straat openlijk te kijken wat hij bij dat huis aan het doen was, totdat hij weer vertrokken was.
De kleur zwart wordt meteen verbonden aan criminaliteit. En ja, tuurlijk zijn er criminele asielzoekers. Net als er criminele 25-jarige blanke vrouwen rondlopen, maar dat is toch geen reden om mij argwanend te bekijken? En mensen weten niets over de mensen waar ze zo hard over oordelen. Ze vergeten met name dat zij om mee te beginnen ook mensen zijn, en zich erg bewust van de houding van blanken tegenover hen.
Ik kom uit Nederland. En ik ben er niet trots op om dat te vertellen. De eerste reactie van mensen is meestal: 'Oh, Nederland. Drugs. Red Light District.' En dan volgen soms nog tulpen en landbouw/koeien en molens. Wat als iedereen mij direct zou behandelen als een drugshoertje omdat ik uit Nederland kom? In plaats van alleen met een insinuerende knipoog of glimlach zeggen 'Oh, Nederland'?