Met glijden en opstaan

Nee, de avonturen zijn nog lang niet voorbij.
De afgelopen dagen weer veel winteravonturen meegemaakt. Twee weken geleden begon het ineens erg hard te vriezen. Volkomen tegen de norm in, woonde ik ineens in het koudste deel van het land. Waar overal temperaturen tussen de 0 en -5 genoemd werden, bij uitzondering eens een -8, zaten wij hier met een volle -15 of minder. Overdag. Oorzaak: lagedrukgebied over heel Noorwegen (veel sneeuw dus overal), alleen wij hadden per ongeluk een hogedrukgebied boven ons liggen. Na een week ijzige koude en niet meer dan een handjevol sneeuw (die dan wel weer bleef liggen al die tijd), veranderde het weer drastisch. Ineens kregen we hogere temperaturen, en afgelopen zaterdag een heuse sneeuwstorm. Ik moest natuurlijk net werken. Met mijn Kevertje door een 10 cm verse sneeuw geploegd (natuurlijk worden de wegen rond die tijd nog nauwelijks schoongemaakt). Mensen keken nog meer verwonderd dan normaal als ik langs kwam. Maar ik had geen noemenswaardige problemen. Ja, hij wilde hier en daar wel wat uitbreken in bochten, maar dat zag ik alle auto's om me heen net zo hard doen. De uren daarna op mijn werk, zag ik vol bezorgdheid de laag sneeuw dieper en dieper worden. Er kwamen mensen een hond brengen, die hun auto een heel stuk terug langs de weg hadden gezet omdat ze niet verder kwamen. Later nog een stel om voer te halen, zelfde verhaal. Maar mijn auto stond op de kennel, dus hoe zou ik dan terug moeten komen? Nou ja, verstand op nul en werken maar, wie dan leeft, dan zorgt.
Gelukkig kwam rond een uur of 1 de beheerder van de gebouwen met zijn tractor om de wegen schoon te vegen. Toen ik een uur later vertrok, was het nog redelijk schoon, prima begaanbaar. Maar 's avonds moest ik weer terug, zelfde verhaal: 10 cm verse sneeuw overal, moeilijk doorheen te komen. Gelukkig kwam de beheerder weer halverwege mijn avonddienst, zodat ik goed thuis kwam, zij het wat langzamer dan normaal.
Gisteren hadden we vervolgens ineens temperaturen rond 0, en regen. Gevolg was dat het overal spekglad was. Gelukkig was ik vrij. Maar vanmorgen moest ik wel naar mijn werk, en het weer was onveranderd. Vol goede moed dan maar. Mijn eigen straat erg glibberig, maar zonder gebroken benen bij de auto aangekomen. Snelweg was schoon, het laatste stuk een ijsbaan. Zonder erge problemen de bruggen overgekomen, hoewel ik mijn auto wel voelde glijden. En ik ben bijna op mijn werk aangekomen, alleen de laatste bocht kwam ik niet door. Die gaat steil omhoog en ik was al gewaarschuwd dat die met dit soort omstandigheden erg gevaarlijk kan zijn. Ik kwam tot bijna bovenaan, toen mijn auto begon te slippen. Kon geen grip meer krijgen, dus dan maar proberen om nog te remmen, voor zover dat mogelijk is als het zo glad en steil is, en zoveel mogelijk mee te sturen. Maar het was donker, dus je kan niet zien hoe de weg loopt, en veel valt er dus niet te sturen. Ik belandde dan ook helaas in de kant. Geluk bij een ongeluk dat er zoveel sneeuw was gevallen, zodat er een redelijk hoge sneeuwwand langs de weg was, waar ik nu in vast stond. Nog steeds op een redelijk steil stuk, dus in mijn eentje kon ik daar niets beginnen om mijn auto los te krijgen. Dan maar wachten op mijn collega's (ik was als eerste op mijn werk). In een onoverzichtelijke bocht, in de hoop dat er niemand van de kennel vandaan zou komen, die zou mij nooit op tijd zien en nooit kunnen remmen en nooit langs mijn auto heen kunnen komen, dat zou hoe dan ook een frontale botsing worden. Gelukkig kwam er een auto van achteren, ze hebben me losgeduwd, waarna ik me verder achteruit naar beneden heb laten zakken en de auto daar maar heb laten staan. Die auto was 4-wiel aangedreven, dus had er weinig problemen mee. In die auto zat een andere collega die met haar auto op de brug gestrand was waar ik eerder een keer gestrand was. Kon ik dus toch met een trots gevoel mijn Kever daar laten staan: hij had het maar mooi heel veel verder gebracht dan haar Audi van misschien 7 jaar. Kreeg daar dan ook verbaasde reacties op ;) Wel, de rest van de week zal er ongeveer zo uit blijven zien, dus we zullen maar zien hoe ik de autoritjes overleef... Dagdiensten zijn wel prima, dan komt er altijd wel hulp, maar bij avonddiensten en weekenddiensten moet je het alleen zien op te lossen...

Tot zover de auto-avonturen.
Daarnaast heb ik nog wat mooi nieuws te melden. Tenminste, voorzichtig-mooi nieuws. Na al die tijd eindelijk 2 uitnodigingen voor een sollicitatiegesprek binnengekregen in 2 dagen. Het lijkt er op dat ik erg blij mag zijn met mijn beslissing 3 jaar geleden om de opleiding paraveterinær er bij te doen, want beide gesprekken zijn bij een dierenartsenpraktijk, en het laatste gesprek dat ik gehad heb was ook op een praktijk. Zitten nog wel wat haken en ogen aan, het is tenslotte al 2,5 jaar geleden dat ik voor het laatst dat werk gedaan heb, hoewel ik daarna wel gerelateerd werk heb gedaan. En ik ken de Noorse termen maar heel beperkt, als het gaat om instrumenten en ziektes en zelfs om bloedvaten of bepaalde weefsels, heb ik veel te leren. En als ik bedenk dat ik een client aan de telefoon krijg die vol paniek zijn verhaal doet... Zal lastig worden. Maar ja, als zij er vertrouwen in hebben, kan ik dat ook wel hebben. Het ene gesprek is komende woensdag, het andere waarschijnlijk volgende week. En zelfs als het niets wordt, dan is het toch fijn om na al die tijd eindelijk weer eens verder te komen dan alleen een brief schrijven en een standaard-antwoord te krijgen dat er zoveel brieven zijn binnengekomen, dat ik helaas niet geselecteerd ben voor de volgende stap.

Wel, tot zover de avonturen, vandaag. Volgende keer meer.